Hoofdstuk 1
Faye
‘Vertel me nog eens waarom ik dit doe, schat?’ Mijn woorden blijven even hangen in de stoffige lucht van de auto.
Brandon werpt zijn lange haar achterover met een beweging die ik duizend keer eerder heb gezien. Een gebaar dat zo vertrouwd is als ademhalen. ‘Je doet het voor mij, Faye.’ Hij brengt de zin met een perfectie die hem jaren geleden al een sterrenstatus had moeten opleveren.
Ik speel het spelletje mee, zoals altijd. ‘Klopt helemaal. Ik doe het voor jou.’
Mijn glimlach verdwijnt abrupt als de auto met een schok tot stilstand komt.
Brandon maakt een zwierig handgebaar. ‘Zo gaat het in het verkeer van LA, schat. Met horten en stoten.’
Mijn telefoon trilt. Leslie, ongetwijfeld. Ze had beloofd te bellen tijdens de rit naar de lezing. Ik vraag me af wie ze eerst heeft gebeld: Ida Burton of mij?
‘Hoi, Faye. Je gaat het geweldig doen bij de scriptlezing.’
‘Dank je, Leslie.’
‘Ik had net Ida aan de lijn.’ Dat beantwoordt mijn vraag. Niet dat het ertoe doet wie Leslie als eerste belde – we zijn waarschijnlijk allebei even nerveus voor deze scriptlezing. De drie Oscars op mijn schoorsteenmantel maken geen verschil op een dag als deze. Het helpt niet dat Ida Burton er vier heeft. ‘Ze kijkt er zo naar uit.’
‘Echt?’ vraag ik. Zelfs als het een leugen was, zou Leslie het nooit toegeven.
‘Iedereen is hier dolenthousiast over,’ vervolgt Leslie. ‘Hollywood staat op zijn kop.’
‘Jezus, Leslie. Wat heb jij vanochtend gehad?’
‘Mijn gebruikelijke drie espresso’s.’ Haar stem klinkt vlak, zoals een cardiogram na de laatste hartslag.
Ik kan de smoothie die Brandon elke ochtend voor me maakt amper binnenhouden. ‘Goed om weten.’
‘Bel als je me nodig hebt.’
We hangen op omdat er niets meer te zeggen valt. Ik zoek Brandons blik. Hij is niet alleen mijn assistent, maar ook een van de meest vermakelijke mensen die ik ken – wat veel zegt in deze stad van permanente performance. Hij weet precies wanneer ik een peptalk nodig heb en, belangrijker nog, wanneer stilte beter is.
Hij legt zijn hand op mijn knie. ‘Een gay personage spelen is helemaal in tegenwoordig. En het script is hilarisch. Eindelijk eens geen somber gedoe waarin lesbo’s door het leven stampen alsof ze nooit seks hebben.’ Zijn glimlach verlicht de hele auto. ‘Hollywood heeft eindelijk ontdekt dat lesbiennes kunnen lachen.’
‘Het is niet het lesbische dat me zorgen baart,’ zeg ik zacht. ‘Het is Ida Burton.’
In de eerste helft van de film is mijn personage Mindy zo hetero als maar zijn kan.
‘Ida Burton heeft al tien jaar geen hit meer gehad,’ snuift Brandon. ‘Als iemand zich zorgen zou moeten maken...’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Ze staat praktisch op de B-lijst.’ Zijn hand schiet naar zijn mond, zich plotseling bewust van zijn heiligschennis.
‘We weten allebei dat Ida Burton nooit in de buurt van de B-lijst zal komen,’ zeg ik. ‘Ook al brengen haar films geen cent meer op.’
‘Je weet het maar nooit in deze stad,’ zegt Brandon. ‘Hollywood kan zo wreed zijn.’
De auto stopt. We zijn er. Het grote moment is aangebroken. De chauffeur opent het portier en ik haal diep adem voor ik uitstap. Een productie-assistente staat al te wachten. Haar glimlach is strak en professioneel. Met Brandon in mijn kielzog loop ik naar binnen.
De eerste die ik herken is Charlie, de aanstichtster van dit alles. Ze schreef mee aan het script en als bruidsmeisje van haar vrouw op hun bruiloft vorig jaar zou ik een hypocriet zijn als ik deze rol had geweigerd.
Ze omhelst me met armen die trillen van opwinding. ‘Je ziet er geweldig uit, Faye.’
Voor ik kan antwoorden, verandert de energie in de kamer. Daar kan maar één verklaring voor zijn. De grote Ida Burton is gearriveerd.
Ik draai me om en word verblind door die beroemde glimlach van haar. Zelfs ik, bepaald geen beginneling, moet even knipperen. Wat is het toch met die vrouw? Tijdens een moment van zwakte heb ik eens geprobeerd haar lach voor de spiegel na te doen, maar zo’n stralende zelfverzekerdheid kun je niet veinzen. Ida Burton werd ermee geboren en bouwde er een immense carrière mee op. Tel daarbij die weelderige koperrode krullen, die Bambi-ogen en een stem die zelfs gletsjers zou doen smelten op, en je hebt het wonder dat Ida Burton heet. Het is moeilijk om niet te verdwijnen in haar schaduw.
Na wat plichtmatige begroetingen komt ze op mij af. ‘Faye! Hé!’ Ze klinkt alsof mij zien het hoogtepunt van haar jaar is.
‘Ida.’ We wisselen twee luchtkusjes uit.
‘Ik heb hier zo naar uitgekeken.’ Het is helemaal waar. Niet naar het gevoel van tweede viool spelen, maar naar deze film die alle records moet verbreken.
‘Ik ook.’ Die glimlach weer. Hoe krijgt ze haar huid zo glad? We hebben ongeveer dezelfde leeftijd, maar naast Ida voel ik me oud.
‘Dames.’ Tamara, de regisseuse, is erbij komen staan. ‘Zo fijn om jullie te zien. Dit wordt geweldig.’ Ze wijst naar twee stoelen. ‘Jullie plekken. We beginnen over vijftien minuten. Versnaperingen staan daar.’ Ze knikt naar het buffet. ‘Ik ben in de buurt voor vragen.’ Ze doet een stap achteruit. ‘Ik zal jullie eerst even laten acclimatiseren.’
Achter me staat Brandon te smoezen met Ida’s assistent, Mark, over wie ik alles weet omdat Brandon en hij ooit iets hadden. Brandon houdt me graag op de hoogte van zijn liefdesleven. Misschien denkt hij dat het compenseert voor mijn woestijndroge liefdesleven.
De afgelopen twintig jaar was ik altijd de grootste ster bij een scriptlezing, degene die anderen op hun gemak moest stellen. Vandaag is die rol voor Ida weggelegd.
‘Ik ben een beetje nerveus.’ Ida’s bekentenis verrast me. ‘Dit zou fenomenaal kunnen worden, maar... ik heb wel eens eerder veelbelovende projecten verschrikkelijk mis zien gaan.’
Haar beige top accentueert dat vurige haar. Ook al is ze casual gekleed, er straalt een soort gloed van haar af. Een moeiteloze star power.
Ik haal mijn schouders op. ‘Dit lijkt me typisch zo’n project waar de studio bovenop wil zitten.’
‘We kunnen alleen doen wat ze van ons verwachten,’ zegt Ida.
‘Lesbisch spelen.’ Mijn grap landt als een mislukte soufflé.
Ida schuifelt ongemakkelijk heen en weer. ‘Precies.’ Ze kijkt me aan. ‘Ik was zo blij toen ik hoorde dat jij had getekend. Het blijft een gewaagde keuze, ook al zou dat niet meer zo moeten zijn. Zeker niet voor iemand met jouw status.’
‘Niet alleen voor mij.’ Mijn lach klinkt nerveus. ‘Voor jou net zo goed.’
‘Voor ons beiden dan.’ Ze trekt één mondhoek op. ‘Zullen we eens samen eten? Om over onze personages te praten. Over hun emotionele ontwikkeling en zo.’
‘Ja. Zeker. Moeten we doen.’ Mijn woorden tuimelen over elkaar.
‘Ik laat Mark Brandon bellen.’ Ze leunt samenzweerderig naar me toe. ‘Je weet van hun geschiedenis?’
‘Tot in detail.’
Ook al is mijn glimlach breed, het voelt als een goedkope versie van de hare.
‘O god, vertelt hij jou ook alles? Mark mij ook. Blijkbaar is hij klaar om te settelen. Misschien sticht hij straks wel een gezin met zijn nieuwe man en heeft hij geen tijd meer om mijn assistent te zijn.’
O, de dingen waar we ons druk om maken. Al begrijp ik haar zorgen. Tien jaar met Brandon is een eeuwigheid in assistentenjaren. Ik zou niet weten wat ik moet beginnen als hij ooit weg zou gaan, ook al zou ik de eerste zijn om hem aan te moedigen grotere dromen na te jagen dan wat ik hem kan bieden.
We beginnen tegelijk te praten.
‘Zijn leven...’
‘Ik vond...’
‘Ga jij maar,’ zeg ik.
Ondanks haar status lijkt Ida verrassend goed met beide benen op de grond te staan.
‘Ik vond je geweldig in Night Break,’ zegt ze. ‘Ik ruik nog een Oscar.’
Ik wuif het compliment weg, zoals het hoort, ook al gonst het al sinds de première van de geruchten over een Oscarnominatie. Als ik er een man genaamd Oscar voor kon krijgen, zou dat zoveel beter zijn dan nog een koud beeldje in mijn woonkamer. Een beeldje biedt geen warmte, geeft geen antwoord als je ‘s nachts tegen de stilte praat.
‘Hoe was Silke Meisner?’ vraagt Ida me.
‘Geweldig.’ Het codewoord voor ‘slopend-maar-het-was-het-waard’. Als iemand dit begrijpt, is het Ida wel.
Ze knikt bedachtzaam. ‘Je moet me er alles over vertellen tijdens ons etentje.’
‘Is goed.’
Ze houdt haar hoofd schuin. ‘Het wordt behoorlijk intiem tussen ons op de set.’
Haar stem doet iets vreemds met mijn maag. ‘Alleen wat zoenen.’ Ik probeer nonchalant te klinken.
Afgezien van één meisje, eeuwen geleden, heb ik geen ervaring met het kussen van vrouwen. Al kan het niet zo anders zijn dan een mannelijke tegenspeler zoenen. Maar de eerste vrouw die ik echt ga zoenen moet uitgerekend Ida Burton zijn – zij het voor de camera’s.
Ze lacht. ‘Fijn dat je er zo relaxed over bent.’
‘Anders had ik deze film niet gedaan.’ En zou ik een regelrechte homofoob zijn, zoals Ava me genadeloos duidelijk heeft gemaakt.
‘Dames.’ Tamara is terug. ‘We zijn er klaar voor.’
De woorden blijven even in de ruimte hangen, als een belofte aan wat komen gaat.
